Sevillana
roman 1e druk Uitg.
Meulenhoff 1990
2e druk Uitg.
Auteursdomein
2007
Zie ook het boek De tribune van de armen
(2017)
Heen en weer geslingerd tussen afschuw
en fascinatie ondergaat een jonge, naar
geestelijke verdieping zoekende vrouw de
paasweek van Sevilla. De geuren van
wierook en bier vermengen zich. Groepen
machos torsen morbide beelden op hun
nek. In het geheim neemt zij als enige
vrouw deel aan een nachtelijke processie.
Als zij zich daaruit teleurgesteld losrukt,
wordt ze opgevangen door de zigeuner
van wie ze eerder een ezel kocht. Samen
met hem en het ezeltje, dat ze Sevillana
heeft gedoopt, begint ze een voettocht
door Andalusië.
Tijdschrift
Geen galeislaaf in loondienst, interview in
Elsevier
Uit recensies
- Met Sevillana heeft Mariët Meester een
zeer meeslepend boek geschreven dat
tussen alle, vaak ook komische praktische
beslommeringen door, uiteindelijk draait
om de tegenstellingen tussen denken en
doen, gebondenheid en vrijheid, cultuur
en natuur. De hulp die de gitano Jaime
geeft is aanvankelijk zeer aards, enigszins
tot teleurstelling van de ik-figuur, die haar
wat hippie-achtige, romantische
vooroordelen over ‘de' zigeuner steeds
verder ontkracht ziet. Pas als ze op de
been gekrabbeld is en ze haar
onafhankelijkheid hervindt, krijgt haar
relatie met Jaime meer geestelijke
diepgang en de roman zijn prachtige
climax.
Hein Cuppen in oDrom.
- Sevillana is een klassiek voorbeeld van
een zelfopgelegde brainwashing om
authentieker en avontuurlijker te gaan
leven, maar het zijn de ernst en de
gedrevenheid waarmee Mariet Meester
schrijft die het boek gloedvol laten lezen.
De cultuurschok die haar personage
ondergaat is natuurlijk typisch, en
onvermijdelijk voor haar noordelijke
natuur. Maar haar behoefte om alles en
zichzelf op de helling te zetten is
gemeend, en dat voel je in Meesters
ongeremde emotionele stijl, die nochtans
perfect leesbaar blijft. Sevillana is
geschreven als in één grote geut, een
razend vuur dat tegelijk blust.
Karel Osstyn in de Standaard
- De manier waarop Meester de tocht van
de man met de vrouw en ezel beschrijft,
verwijst overduidelijk naar de reis van
Jozef en Maria. In hun gesprekken
komende dwingende vragen over leven
en dood, liefde en sterven, goed en slecht,
geloof en instinct aan de orde. Uiteindelijk
verdwijnt Jaime weer uit haar leven en de
laatste dagen van de reis tellen voor de
vrouw louter ontberingen. Maar die kan ze
beter aan dan voorheen. Haar prioriteiten
zijn anders komen liggen. De conclusie is
dan ook dat er zeker sprake is geweest van
loutering, zij het dan op een andere
manier dan de devote wijze die in het
verschiet leek te liggen.
Het Nieuwsblad