Lees hier de vorige blog

9 januari 2023 In Amsterdam was het hem niet meer gelukt naar de kapper te gaan, er zat niets anders op dan er eentje te zoeken in onze volksbuurt in Malaga. Herenkappers vielen af, die hadden tondeuses. In de deuropening van een zaak voor gemengd publiek had hij iemand zien staan die aan zijn kapster thuis deed denken - stevig postuur, jaar of veertig -, dus hij meldde zich bij haar, kreeg een kapmantel om en raakte in gesprek. Zijn Nederlandse woonplaats leidde tot enthousiasme: kende hij de Nieuwmarkt? Jazeker kende hij die. En de ramen daar, kende hij die dan ook? Had hij daar ervaring mee, ja toch wel? Zij had er gewerkt, geweldig was dat! Ze liet haar vlezige hand zwaar op zijn schouder rusten. Na het terugslaan van de kapmantel bewoog ze een kwast over zijn hals en rug om haartjes weg te vegen en ging door over zijn broek, vooral ook middenvoor. Schalks keek ze hem in de spiegel aan, nog iets van zijn dienst? Nee, niets, en hij betaalde, ietwat onthutst. Als afscheidsgroet kreeg hij een luchtkus. Na zijn thuiskomst knipte zijn vrouw, dat ben ik, zijn haren bij. Hopelijk had de kapster meer talent voor dat andere.