Lees hier de vorige blog

12 oktober 2022 In 2008 werd de zeventigste verjaardag van Jan Siebelink gevierd. Sinds het succes van ‘Knielen op een bed violen’ had de schrijver ineens veel vrienden; van Harry Mulisch tot Adri van der Heijden, van Jan Cremer tot Freek de Jonge, ik zag ze er allemaal. Dit vage kiekje maakte ik toen de jarige een cadeau kreeg van een échte vriend, beeldend kunstenaar Klaas Gubbels. Na het officiële gedeelte werd er geborreld en genetwerkt. De man van mijn vriendin Miriam Guensberg was er ook, Allard heet hij. Zo te zien was hij geïmponeerd. Op een gegeven moment vroeg ik hem: ‘Wat heb jij eigenlijk gedaan vandaag?’ ‘Ik?’ vroeg hij ongelovig. ‘Da’s niet zo interessant.’ ‘Nou, ik vind het wel interessant.’ Na enige aarzeling – tenslotte stond hij tussen de beroemdheden, waarvan sommigen die dag misschien wel één alinea hadden geproduceerd en anderen voornamelijk hun best hadden gedaan in de publiciteit te komen – zei Allard, medisch specialist, tegen me: ‘Ik heb drie heupen vervangen, twee knieën, een schouder, en ik heb een baby’tje geholpen dat was geboren met zes tenen.