Lees hier de vorige blog

6 juni 2020 Etnisch profileren. Ik ben van het ‘Keltische type’, zoals een huidarts eens zei, en toch heb ik ermee te maken gehad. Jaren geleden woonden mijn vriend en ik in een wagentje dat werd getrokken door een paard. Mijn vriend had een snor en donkere haren, zodat we vooral in Frankrijk dagelijks konden rekenen op politiecontroles. Daar had je ze weer, de dunne en de dikke, en altijd stelden ze dezelfde vraag, in feite een opdracht: ‘Uw papieren.’ Eerst konden we er nog wel om lachen, maar na de zoveelste keer begonnen we het vervelend te vinden. Hoe zouden degenen voor wie we werden aangezien, de Roma en de Sinti, die dagelijkse controles ervaren? De vraag werd voor mij de belangrijkste aanleiding om me jarenlang van binnenuit te gaan verdiepen in de mensen tegen wie de vooroordelen zo diep zitten. Sommigen maken het ernaar, dat zeker, maar zoiets mag nooit een reden zijn voor racisme. Racisme betekent immers dat je anderen beoordeelt als lid van een groep, en niet als individu. Ik hoop en verwacht dat ook Roma en Sinti hun plek in de antiracismebeweging gaan opeisen. De foto is begin jaren negentig genomen in Roemenië.