15 mei 2019 Vrijheid! Na jarenlang ladingen te hebben vervoerd op de bagagedrager, van die ladingen waarvan je fiets gaat steigeren, haalde een van ons – ik was het niet – als drieënveertigjarige het rijbewijs. We kochten een tweedehands bestelbusje dat we ombouwden tot mini- camper. Voortaan konden we zomaar ergens gaan staan om te eten, we konden zomaar ergens gaan staan om te slapen. Het bericht dat onze woonplaats Amsterdam een milieuzone zou krijgen was een klap: de bestelbus bleek één maand te oud. Anders dan Utrecht en Rotterdam voorzag Amsterdam niet in een slooppremie, zodat we onze auto verkochten aan iemand uit Winterswijk die vrolijk doorging rookwolken uit te stoten. Probleem verplaatst, niet opgelost. Daarna schraapten we centen bij elkaar en kochten een keurig, bijna nieuw autootje dat minder vervuilt. Met de aanschaf van een tent, twee vouwfietsen en een picknickmand probeerden we het nomadische gevoel terug te krijgen. Wanneer in 2030 alle voertuigen op diesel en benzine de stad moeten verlaten, zullen we ook van dit autootje weer afscheid gaan nemen. Amsterdam plaagt ons, degenen op wie ik heb gestemd plagen ons. Toch kan ik niet ontkennen dat het goed is. Plaag mij maar, er moet nu eenmaal iets gebeuren, de problemen zijn te groot. Ook al is het even doorbijten, ik ben blij met dit soort maatregelen.

Lees hier de vorige blog