2 april 2019 Iedere doordeweekse ochtend zit ik om kwart voor negen in mijn werkkamer en check dan snel mijn e-mail. Daarna zet ik een gehoorbeschermer voor bouwvakkers op, trek schrijfhandschoenen zonder vingers aan en wacht tot mijn internetverbinding op het kinderslot gaat. De komende vier uur besteed ik aan werk waarvoor totale inkeer nodig is. Moet ik er eens van afwijken, bijvoorbeeld voor een afspraak, dan raak ik behoorlijk uit mijn doen. Ook in het buitenland leef ik volgens dit ritme, met internetloze ochtenduren. Maar gisteren was alles anders. Gisteren zouden de vierhonderd bloesembomen in het Amsterdamse Bos op hun mooist zijn, met het tedere ochtendlicht dat zo geschikt is voor foto’s. Ik had al vaak over deze weelde gehoord, nooit kwam het ervan om te gaan kijken. En zo zat ik op maandagochtend niet met de gehoorbeschermer over mijn oren in mijn zolderkamer, maar wandelde met open mond door dit witte bos. Geen spijt.

Lees hier de vorige blog