4 maart 2019 Ik ben nogal eens ergens, dus mijn eerste gedachte na het wakker worden is altijd: waar zou ik nu weer zijn? De afgelopen vier ochtenden was het antwoord: in Nederland. Ik moet toegeven dat dat best een beetje een opluchting was. Hoe graag ik ook in Málaga verblijf, je zit daar het beste wanneer je niets bijzonders wilt. Wil je wel iets, bijvoorbeeld aandacht vragen voor je vertaalde boek, dan ben je voortdurend aan het uitzoeken hoe alles er aan toegaat. Zo wist ik in welk gebouw ik moest zijn voor de radio-uitzending waarvoor ik op het laatst was uitgenodigd, de presentator had ik ook al eens ontmoet, maar wat me verder te wachten stond? Ik kwam terecht in een ruimte met diverse heren en twee dames, die volgens goed Spaans gebruik allemaal gekust moesten worden. Ook stond er een weelderige sculptuur, te zien in deze fotocompilatie – die heb ik niet gekust. Door de heren werd ik om beurten ondervraagd. Als gevolg van de lichte uitputting door alle inspanningen die ik tijdens dit verblijf al achter me had, bakte ik minder van de antwoorden dan ik zou willen. De komende maanden hoop ik in Nederland wakker te worden en dan de hele dag lekker in mijn eigen taal te lullen.

Lees hier de vorige blog