26 januari 2019 Jaren geleden kwamen we terecht op een onverhard pad in Andalusië. Tussen wat struiken zat een gat in de grond. Een van ons gooide er een steentje in, het viel in een raadselachtige diepte. Achteraf gezien moet het net zo’n put zijn geweest als de put om naar water te zoeken waarin de tweejarige Julen terecht is gekomen. Naarmate er langer naar het jongetje werd gezocht, vond ik het ’s ochtends moeilijker om naar Canal Sur te luisteren. Ooit zouden we wakker worden met het nieuws van zijn dood, dat werd steeds duidelijker. Vandaag was het zover. In onze buurt in Málaga leken de mensen stiller dan anders. Ook wij liepen ingetogen rond; iedereen wist van elkaar dat de anderen het wisten. ’ s Middags leek het wel of overal ouders met kindjes waren, iets wat de vader en moeder van Julen de komende tijd vast ook zullen denken. Aan het begin van de avond wandelden langs de halfstok hangende vlaggen op het gemeentehuis alweer volop mensen naar het uitgaanscentrum. Vergeten waren ze het niet, net als wij wilden ze léven.

Lees hier de vorige blog