16 juli 2018 Volgend jaar neem ik een buslading vrienden mee naar het muziekfestival in Veenhuizen! De grote sterren van het afgelopen weekend waren de musici van rebellenclub Pyranello. Een feestelijke groep jonge mensen, die zonder dirigent en zonder bladmuziek speelden. De andere optredens waren even aanstekelijk. Dan zat je iets te eten in boerderij Coco Maria en hoorde je muziek. Buiten bleken vier meiden in kleine jurkjes saxofoon te spelen. Mijn eigen bijdrage verliep zoals ik had gehoopt. Na een inleiding nam ik de bezoekers mee op een wandeling over begraafplaats ‘Het vierde gesticht’. In de verte hoorden we fluitiste Victoria Nair-Price thema’s uit de Zeven Tranen van John Dowland spelen. Zodra we het graf hadden bereikt waar ze naast stond, begon ik mijn tekst over de overledene voor te lezen. Ik had niet verwacht dat er hier en daar een echte traan zou vloeien, zoals bij het grafsteentje van gedetineerde Dirk Feico, die uit angst voor zijn uitzetting een einde aan zijn leven maakte. Zelf heb ik het niet gezien, maar Maartje van Weegen, die het openingsconcert had ingeleid, moest ook een zakdoek tevoorschijn halen. Deelnemen aan Festival Veenhuizen was een eervolle opdracht. ’s Avonds was ik erbij in de festivaltent, waar sopraan Jeannette van Schaik het lied ‘De zonsondergang’ zong terwijl over het beladen landschap de echte zon onderging.

Lees hier de vorige blog