3 juli 2018 Armando was een van mijn lievelingsmensen. Toen ik een jaar of dertien was, zond de VPRO het televisieprogramma Herenleed uit. Mijn vader riep dan: ‘Allemaal stil!’ en brulde van het lachen om die rare, in het zwart geklede mannen die droge dingen poneerden. Mijn conclusie was dat mijn vader gek was geworden, maar misschien is het toch de kiem geweest voor mijn latere liefde voor Armando’s werk. Armando’s beeldende kunst ontdekte ik in 1982 op de Documenta in Kassel. Nadat later het Armandomuseum in Amersfoort door brand was verwoest, werd zijn werk getoond in de context van landhuis Oud Amelisweerd. Ik stond er al op de dag na de opening. Ooit ben ik zelfs letterlijk verliefd op Armando geworden, toen ik hem tijdens een concert van Tata Mirando viool had zien spelen in een circustent vlakbij onze woonwagen. Na afloop durfde ik hem niet aan te spreken. Tegen een vriendin van me heeft hij eens iets complimenteus gezegd, waar ik haar nog steeds om benijd. Een kunstwerk van Armando kan ik niet betalen, in mijn woonkamer hangt een ingelijste ansichtkaart. Maar ik heb wel zijn boeken. Ik haal ze uit de kast en ga er weer in lezen. Nu al weet ik dat ik zal brullen van het lachen om de droge dingen die hij poneert, het absurdisme waarmee hij de tragiek van de realiteit een draai geeft. Ook zijn beeldende werk heeft die vreemde mengeling van schoonheid, melancholie en levenslust. Vielen Dank, Armando.

Lees hier de vorige blog